Buitengebied Oostflakkee

3.1 Ontstaansgeschiedenis

De naam Oostflakkee is afgeleid van het water tussen de beneden mond van het Spui en het Goereese-Gat. Voorheen stond dit water bekent als 'Vlackee' of 'Flakkee'.

Goeree-Overflakkee waren twee afzonderlijke gebieden. In de veertiende eeuw bestond Overflakkee uit een aantal diverse kleine eilanden met platen. Goeree was een duinachtig gebied. Het plangebied maakte deel uit van het eiland Overflakkee, dat in 5 eeuwen is ontstaan door het na elkaar bedijken van een reeks opwassen (in het water opgeslibde gronden) en aanwassen (tegen de opwassen aangeslibde gronden).

Omstreeks de vijftiende en de zestiende eeuw werd door middel van bedijking de eilandjes samengevoegd tot één groot eiland. In 1752 werden Goeree en Overflakkee met elkaar verbonden middels een vijf kilometer lange Statendam. De bedijking is in het plangebied doorgegaan tot 1928. In elke opwas ontstond een tegen de dijk gesitueerde kern (Oude-Tonge en Ooltgensplaat). Verder ontstond verspreide bebouwing langs de dijken.

Door de eeuwen heen is het eiland regelmatig getroffen door overstromingen. De ergste en bekendste overstroming was in 1953, de Watersnoodramp. Met de aanleg van de Deltawerken verdwenen eb en vloed uit het gebied en kwam een einde aan de aanslibbing en dus aan de groei van Goeree-Overflakkee.